Z fetyszami tak to już jest, że każdy ma swoje.

Jednym z moich i zdecydowanie jednym z największych, są schody. Bardzo mnie kręcą. I niekoniecznie muszą być kręcone.

Uwielbiam gmach Politechniki Warszawskiej, ze schodami w klimacie esherowskim. Albo słynną, obfotografowaną już dziś do bólu, zieloną klatkę na Kłopotowskiego.
Schody Hiszpańskie – klasyka, ale warto było wstać o trzeciej trzydzieści, żeby móc na nich zrobić zdjęcia, kiedy są puste. No prawie puste, bo nie ja jedna w całym Rzymie chciałam je zobaczyć bez ludzi.

Czasem wpisuję w Google hasło famous staircase, przeglądam strona po stronie zapisuje sobie w notatniku miejsca, które kiedyś odwiedzę.

A jeśli znacie może jakieś mało znane, spektakularne schody, gdzieś w Wisconsin, Johannesburgu, Fukushimie albo Zebrzydowicach – zostawcie info w komentarzu.
Dzięki :)

Ze schodami w Pałacu Goetzów w Brzesku zetknęłam się pierwszy raz w 2008. Ale musiał minąć cały rok, zanim udało mi się tam dotrzeć i mieć pozwolenie na sesję.

Kiedy stanęliśmy pod neobarokową wstążką pałacowych schodów .. to było coś.

„To się dzieje teraz, jestem tu!” – bo schody w Pałacu w Brzesku, ujmując rzecz krótko, acz treściwie, wrażenie robią.
Sesję z Kamilą i Kubą wykonaną tego dnia możecie sobie obejrzeć tu i tu.

A dziś przedstawiam wspaniałych ludzi, Jagodę i Pawła, którzy mi sprawili niezwykłą radość dając możliwość sfotografowania ich ślubu. Który w całości, od przygotowań w apartamentach, poprzez samą ceremonię w kaplicy, po wesele w sali głównej – miał miejsce w świeżoodremontowanym Pałacu w Brzesku.

Choć nie, pierwsze szarpnięcie grzebieniem miało miejsce w krakowskim atelier Oskara Bachonia:

Bartek Szmigulski, z którym fotografowałam ten ślub, przedstawi swoją wersję – mam nadzieję już niedługo:)

Dziś kilka portretów z sesji dla Roberta Korzeniowskiego.
Przy tej sesji miałam możliwość współpracować z Bartkiem Barczykiem.
Inspirujące doświadczenie:)

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Today I am going to show you several portraits of Robert Korzeniowski.
On occasion of this session I had an opportunity to work together with Bartek Barczyk.
It was very inspiring experience.

The August 2012 begun glamorously. For Amandine, for Marcin, for me, for Bartek, for Krzysiek. For all the wedding guests and, I bet, for a certain man in the underground, too.

The week in Paris passed quickly and intensely.
Rats at Notre Dame Cathedral at night, a fifteen kilometer trip back to hotel in the morning – ’cause why not? Exotic districts, surprisingly crappy spaghetti at Champs-Élysées.

We made up such a diverse and funny entourage – Bartek Szmigulski, Krzysiek Królak and myself. It was like the dose of conflict and a good time that average people have in three months squeezed into one intense week.

As for the wedding itself – I cannot think of an appropriate way to express what it was like without falling into a cliché. Photographing Amandine and Marcin truly WAS a big thing. The people, the places, the emotions. And the Bride WAS a living embodiment of the French charm.

Three days of photo shoot – the civil wedding, followed by the church ceremony and the outdoor photo session. It was probably the biggest dose of the photography that ever got into this blog.

Let me invite you to see that amazing wedding from two perspectives. Below is my selection of our work, and at Bartek’s blog – his selection. Kind of similar, yet unlike.

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Tego roku sierpień rozpoczął się pięknie. Dla Amandine, dla Marcina, dla mnie, dla Bartka, dla Krzyśka. Dla wszystkich gości weselnych i idę o zakład, że dla pewnego pana z metra też:-)

Tydzień w Paryżu upłynął szybko i intensywnie.
Nocne szczury pod Katedrą Notre Dame, piętnastokilometrowy pieszy powrót nad ranem do hotelu – bo czemu niby nie? Egzotyczne dzielnice, wyjątkowo niesmaczne spaghetti na Polach Elizejskich.
I my – czyli Bartek Szmigulski, Krzysiek Królak i ja – tak przezabawnie zróżnicowana ekipa, że dawka konfliktów i humoru starczyła za trzymiesięczną normę.

A jeśli idzie o sam ślub, to naprawdę, nie wiem z której strony ugryźć to co chcę napisać, bo co zacznę, to wpadam w banał.

Bo chciałabym napisać o tym, że fotografowanie Amandine i Marcina to było naprawdę coś. Ludzie, miejsca, emocje. A do tego Panna Młoda jako uosobienie francuskiego wdzięku.

Trzy dni zdjęć – najpierw ślub cywilny, później kościelny i na koniec plener.
W efekcie chyba największa dawka fotografii jaka kiedykolwiek trafiła na tego bloga.

Zapraszam do obejrzenia ślubu fotografowanego wspólnie z Bartkiem. Poniżej mój wybór zdjęć z pracy nas dwojga – a u Bartka na blogu jego wybór. Niby podobnie, a jednak bardzo różnie.

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Cette année le mois d’août a commencé magnifiquement pour Amandine, pour Marcin, pour moi, pour Bartek, pour Krzysztof. Pour tous les invités de la noce, et je parie que pour un certain monsieur dans le métro également.

Une semaine à Paris était rapide et intense.
Les rats de nuit à Notre-Dame, un retour de 15 km à pied à l’hôtel le matin – pourquoi pas? Quartiers exotiques, spaghetti particulièrement insipides sur les Champs-Elysées.
Et nous – Bartek Szmigulski, Krzysztof Królak et moi – l’équipe tellement diversifiée que cette dose de conflit et d’humour était suffisante pour trois mois.

Et quand il s’agit de mariage, je ne sais vraiment pas par où commencer ce que je veux écrire, parce que dès je commence, je tombe dans un cliché.

Je voudrais écrire que photographier Amandine et Marcin c’était vraiment quelque chose. Les gens, les lieux et les émotions. Et puis la mariée comme un symbole de charme à la française.

Trois jours de photos – d’abord le mariage civil, puis à l’église et à la fin le plein air. En conséquence, probablement la plus grande dose de photographie jamais publiée sur ce blog.

Je vous invite à regarder le mariage photographié avec Bartek. Voici ma sélection d’images de nous deux – et sur le blog de Bartek son choix à lui. Ca parait semblable, mais très différents en fait.

As a supplement – the film made by Krzysiek:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

A jako uzupełnienie – film Krzyśka:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Et un complément – film de Krzysztof:

And to sum up – here’s the entourage: Krzysiek, Bartek and me:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Na koniec MY – Krzysiek, Bartek i ja:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

A la fin NOUS – Krzysztof, Bartek et moi:

Daisy, jej synek Zy i pies Zeke mieszkają na Brooklynie.

Odwiedziłyśmy ich wraz z Moniką Broz (o Monice pisałam wcześniej we wpisie o Nowym Jorku), żeby zrobić kilka zdjęć i zaprzeczyć prawdzie, że szewc bez butów chodzi. Bo Daisy jest także fotografem.

Obserwowanie Daisy było prawdziwą przyjemnością. Dziecko, pies, karmienie, goście, opowiadanie o zdjęciach.
A wszystko to ogarniała w stroju do sesji, czyli tak jak poniżej.
Musiałam się chyba przyglądać zbyt nachalnie, bo Daisy uśmiechnęła się i powiedziała – I am sorry, I am no modest.

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Daisy, her little boy Zy and her dog Zeke live in Brooklyn.

I accompanied Monika Broz during her visit to them (I have mentioned Monika in the post about New York). We were going to take some pictures and deny the old saying: The cobbler’s children go unshod – Daisy is a photographer herself.

I enjoyed watching Daisy very much. The child, the dog, feeding, guests, talking about photographs.
And all this time she was wearing the session attire, as you can see on pictures.
I guess my stare might have been a little too blatant, because Daisy smiled and said: I am sorry, I am no modest.

Niedawno przeglądałam swoje stare wpisy blogowe i pomyślałam, jak fajnie było pisać o rzeczach różnych – tak po prostu, bez napinki.
I doszłam do wniosku, że może warto by przyłożyć się do odnowienia relacji z blogiem.

Dlatego dziś będzie o majówce.

Dziewięć dni na walizkach, odwiedzając przyjaciół i znajomych, poznając nowych ludzi w zaskakujących okolicznościach – czy jest lepszy sposób na spędzanie czasu?

Wyruszyliśmy więc z Bartkiem Szmigulskim z Warszawy prosto do Bielsko-Białej, do Ani i Patryka. A później była impreza urodzinowa Naty.

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

I went through my previous blog entries and it came to me, that it would be nice to just write about stuff – whatever comes to mind, just for fun. And I thought to myself – maybe this is the time to start again.

Hence today’s post about Extended May Weekend.

Nine days on the road, visiting old friends, making new ones in surprising circumstances – is there a better way to spend some quality time?

Me and Bartek Szmigulski set off from Warsaw straight to Bielsko-Biała to see Ania and Patryk. Then there was Nata’s birthday party.

Trzeba przyznać dziewczynie, że wie co to efektowne wejście.

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

This girl sure does know how to make an entrance!

Bielsko-Biała to zaskakująco klimatyczne miasto:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

To my surprise, Bielsko-Biała proved to have some flavor:

Opuścić je ciężko. No i gdzie dalej? Wiedeń czy Szklarska Poręba? Po długich dyskusjach, kłótniach i rękoczynach zwyciężyła Szklarska.

I tak dotarliśmy …. na Górny Ślask, do Asi Siwiec i Bartka Barczyka. O Asi i Bartku pisałam już wcześniej, kiedy to blisko cztery lata temu robiłam zdjęcia na ich weselu.
Rany, kiedy te cztery lata minęły?

Pobyt na Śląsku stał pod znakiem dobrego wina, miętowych paznokci, kiełków, paszy z mrożonymi malinami, pewnej ballady, akwenów wodnych i piękna rosyjskiego języka.

A tu Bartek Sz. uczy Bibi aportować:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

It was hard to leave. Where to next? Vienna or Szklarska Poręba? After long discussions, quarrels and fights we picked Szklarska.

And so we found ourselves… in Upper Silesia. We went to see Asia Siwiec and Bartek Barczyk. I wrote about those two some four years ago, when I took pictures at their wedding party.
Gosh, when did those four years pass?

Our stay in Upper Silesia was flavored with good wine, menthe nails, sprouts, frozen raspberry dish, a certain ballad, bodies of water and the charm of the Russian language.

Bartek Sz. is teaching Bibi to fetch:

Pływamy w Chechle:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Nice swim in Chechło:

Szczyrk, Skrzyczne, Szczyrczanie i ja w Gazecie Wyborczej (by Bartek Barczyk)

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Szczyrk, Skrzyczne, locals and me in Gazeta Wyborcza daily (by Bartek Barczyk)

.. i choć to i geograficznie, i chronologicznie nie do końca się zgadza, to chciałabym pokazać kilka zdjęć z improwizowanych naprędce sesji z tą samą ekipą (Asia, dwa Bartki i ja), dwa tygodnie wcześniej na Mazurach.

Było mgielnie i ziiimno:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

…and even though it doesn’t quite fit geographically or chronologically, I would like to present some pics from improvised photo sessions I did with the same bunch of people (Asia, two Barteks and me) two weeks earlier in Masuria region.

It was foggy and cold:

I znów Śląsk – Nikiszowiec:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Silesia again – Nikiszowiec:

Fontanna przy katowickim Spodku – Asia, Bartek Sz. i znowu Gazeta Wyborcza:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

The fountain at the Spodek Arena in Katowice – Asia, Bartek Sz. and Gazeta Wyborcza again:

A teraz zdjęcie z dedykacją ode mnie i Bartka Sz. dla wszystkich maturzystów:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Here is a picture with a message from me and Bartek Sz. for students doing their A levels this month.

No i Kraków.

A jak Kraków to zupa rybna w Szarej.
Pierwszy raz zupę rybną w Szarej jadłam w lipcu 2007 roku.

Z datami to tak jest, że one samotnie w głowie nie funkcjonują, ale zawsze jakiemuś wydarzeniu towarzyszą inne fakty które dają się umiejscowić w czasie, i nim się obejrzysz masz w głowie całą siatkę dat w którą łapią się kolejne i kolejne zdarzenia.

I tak był lipiec 2007, siedziałam z Asią w oknie Szarej na Rynku w Krakowie, nie mając pojęcia, że przez następnych pięć lat tyle osób zaciągnę tu na rybną, że tyle się wydarzy.

A teraz jest maj 2012, a w Szarej ta sama pyszna rybna.

Jeśli jesteś głodny – zamów połówkę. Dostaniesz wielki talerz sycącej zupy, w sam raz na zaspokojenie głodu.
Jeśli jesteś bardzo głodny – możesz spróbować zmierzyć się z całą zupą. Olbrzymi talerz zastępuje dwudaniowy obiad w każdym innym miejscu.

Ale jeśli zjadasz całą zupę, do tego piętnaście kromek chleba podawanego jako przystawka, to już nawet nie jest nawet łakomstwo, to głupota;)
Dla ilustracji tego tematu przedstawiam secik zatytułowany roboczo Bartek umiera po zupie rybnej:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Here’s Kraków.
And Krakow goes with fish soup in Szara. First time I had fish soup in Szara was in July 2007.

I’ve discovered that dates in themselves are not something that sticks to my mind, but once I recall some circumstances that accompany the event I’m trying to place in time – before I know it, the dates seem to align in a conformable netting that help to grip more and more events.

So it was July 2007. I sat with Asia at the window in Szara at Old Town Square, having not the slightest idea that in next five years I would be here frequently, having fish soup so many times, with so many people, and so many things would happen.

And now it is May 2012, and the soup is as delicious as ever.

If you are hungry – order half of it. You will be served a big bowl of soup that will sate your appetite.
If you are very hungry, you may try the whole bowl. The giant dish stands for two-course meal in any other restaurant.

But if you eat the whole soup, accompanied by fifteen slices of bread for starters, that’s no mere gluttony – that’s just foolishness.
To illustrate the point, let me show you the set that I call Bartek is dying after having had fish soup:

Bartek umiera po zupie rybnej na zabytkowym krześle w sklepie z antykami:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Bartek is dying after having had fish soup, while sitting on an old-fashioned chair in an antique shop.

Bartek umiera po zupie rybnej w tym samym sklepie na drewnianej ławie (gdzie się przeniósł, kiedy przeczytał cenę przyczepioną do krzesła ze zdjęcia powyżej)

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Bartek is dying after having had fish soup in the same shop, sitting on a wooden bench (where he moved right after having read the price tag attached to the chair)

Bartek umiera po zupie rybnej i nawet piołunówka nie pomaga:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Bartek is dying after having had fish soup and even the glass of bitters does not seem to help:

Bartek umiera po zupie rybnej z serdelkiem na ramieniu:

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Bartek is dying after having had fish soup – with frankfurter on his arm:

Bartek dochodzi do siebie po zupie rybnej (i upływie kilku godzin)

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Bartek is recovering after having had fish soup (several hours later)

A później wieczór i nowe znajomości, i zdjęcia, i bransoletka z widelca …
:)

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

Then followed the night and new friends, and pictures, and a bracelet made of a fork…

Karolina i Nicholas zafundowali swoim gościom dzień pełen piękna, emocji, zamieszania.
A na ich ślubie asystował mi nieoceniony Bartek Szmigulski.

To zaczynamy!